بیماری ازگود اشلاتر یک اختلال اسکلتی-عضلانی است که در آن التهاب و درد در استخوان زانو، به ویژه در ناحیه استخوان درشتنی، ایجاد میشود. این بیماری معمولا نوجوانان و جوانان فعال را تحت تاثیر قرار میدهد، به ویژه آنهایی که در ورزشهایی با پرش و دویدن زیاد شرکت میکنند، مانند بسکتبال، فوتبال و دو میدانی. علت دقیق بیماری ازگود-اشلاتر هنوز به خوبی درک نشده است، اما چندین عامل ممکن است در توسعه آن نقش داشته باشند. یکی از عوامل اصلی، کشیدگی مکرر و فشار بر روی تاندون کشکک است که به استخوان درشتنی متصل میشود. این کشیدگی مکرر میتواند باعث التهاب و تحریک ناحیه رشد استخوان در بالای استخوان درشتنی شود. فاکتورهای خطر دیگری که ممکن است در توسعه بیماری ازگود-اشلاتر نقش داشته باشند عبارتند از:
بیماری ازگود-اشلاتر یک اختلال اسکلتی-عضلانی است که بر روی زانو تاثیر میگذارد و معمولا در نوجوانان و جوانان دیده میشود. این بیماری ناشی از التهاب و آسیب غضروف رشد در ناحیه استخوان درشتنی زانو است. علائم شایع بیماری ازگود-اشلاتر شامل درد و حساسیت در ناحیه زیر زانو است. این درد ممکن است هنگام حرکت یا فشار بر روی زانو شدت یابد. همچنین ممکن است تورم و برآمدگی در ناحیه زیر زانو مشاهده شود. تشخیص بیماری ازگود-اشلاتر معمولا بر اساس معاینه فیزیکی و بررسی علائم انجام میشود. پزشک ممکن است با فشار بر روی ناحیه زیر زانو، درد را تحریک کند که نشاندهندهی وجود این بیماری است. همچنین ممکن است پزشک درخواست انجام تصویربرداری با اشعهی ایکس یا امآرآی دهد تا وجود هرگونه تغییر در استخوان یا غضروف را بررسی کند. درمان بیماری ازگود-اشلاتر معمولا با روشهای غیرجراحی انجام میشود. استراحت، یخدرمانی، فیزیوتراپی و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی میتوانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. همچنین ممکن است پزشک توصیه کند که از زانوبند یا دیگر وسایل برای کاهش فشار بر روی زانو استفاده شود. در بیشتر موارد، بیماری ازگود-اشلاتر با رسیدن فرد به بلوغ اسکلتی و بسته شدن صفحههای رشد استخوانی، بهطور خودبهخود بهبود مییابد. با این وجود، در برخی موارد نادر، ممکن است نیاز به عمل جراحی برای ترمیم آسیبهای شدید یا رفع ناهنجاریهای استخوانی باشد.
فیزیوتراپی و ورزشدرمانی میتوانند در بهبود علائم بیماری ازگود-اشلاتر و تقویت زانو بسیار موثر باشند. برنامههای فیزیوتراپی معمولا شامل تمرینات خاص برای افزایش انعطافپذیری، تقویت عضلات و بهبود ثبات زانو هستند. یکی از اهداف اصلی فیزیوتراپی کاهش درد و التهاب در ناحیه زانو است. برای رسیدن به این هدف، فیزیوتراپیست ممکن است از تکنیکهای مختلف مانند یخ درمانی، لیزر درمانی، اولتراسوند یا تحریک الکتریکی عصبی عضلانی (TENS) استفاده کند. این تکنیکها میتوانند به کاهش التهاب و درد کمک کنند و انعطافپذیری زانو را بهبود بخشند. تمرینات ورزشی نیز بخش مهمی از درمان هستند. تمرینات کششی میتوانند به افزایش انعطافپذیری عضلات پشت ساق، ران و اطراف زانو کمک کنند. همچنین، تمرینات تقویتی برای عضلات چهارسر ران، همسترینگ و ساق پا توصیه میشوند تا ثبات و قدرت زانو بهبود یابد. فیزیوتراپیست ممکن است تمرینات خاص دیگری مانند تمرینات تعادلی، تمرینات پیلاتس یا یوگا را نیز توصیه کند. این نوع تمرینات میتوانند به بهبود تعادل، هماهنگی و آگاهی بدنی کمک کنند و فشار واردشده بر زانو را کاهش دهند. همچنین، ممکن است از تجهیزات خاصی مانند تردمیل، دوچرخه ثابت یا ماشینهای مقاومتی برای کمک به بهبود عملکرد زانو استفاده شود.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) معمولاً به عنوان خط درمان اول برای بیماری ازگود-اشلاتر توصیه میشوند. این داروها میتوانند به کاهش التهاب و تسکین درد ناشی از این بیماری کمک کنند. داروهای NSAID بدون نیاز به نسخه در دسترس هستند و شامل گزینههای شناخته شدهای مانند ایبوپروفن، ناپروکسن و آسپرین میباشند. این داروها میتوانند به صورت موضعی یا خوراکی مصرف شوند. کرمها یا پمادهای ضدالتهاب غیراستروئیدی نیز میتوانند مستقیماً بر روی زانو اعمال شوند تا به کاهش التهاب در مفصل کمک کنند. این داروها با مهار تولید پروستاگلاندینها، که واسطههای التهابی هستند، عمل میکنند. پروستاگلاندینها در پاسخ به آسیب بافتی یا التهاب تولید میشوند و میتوانند باعث درد، تورم و حساسیت در مفاصل شوند. با مسدود کردن تولید این واسطههای شیمیایی، NSAIDها میتوانند به سرعت علائم را بهبود بخشند. با این وجود، مهم است که داروهای NSAID با احتیاط مصرف شوند، زیرا میتوانند عوارض جانبی داشته باشند، به ویژه اگر برای دورههای طولانی مدت استفاده شوند.
بیماری ازگود-اشلاتر یک وضعیت دردناک و ناتوان کننده است که اغلب نوجوانان و ورزشکاران جوان را تحت تاثیر قرار می دهد. درک علت و عوامل خطر این بیماری اولین گام در جهت پیشگیری و مدیریت موثر آن است. فشار مکرر بر روی زانو، به ویژه در ورزش های پر برخورد و پرشی، می تواند باعث التهاب و آسیب غضروف رشد روی استخوان درشت نی شود. عوامل ژنتیکی، مشکلات ساختاری پا و عدم تعادل عضلانی نیز ممکن است نقش داشته باشند. درمان این بیماری معمولاً با روش های محافظه کارانه آغاز می شود، از جمله استراحت، یخ درمانی، فیزیوتراپی و داروهای ضد التهاب. تغییر فعالیت های ورزشی و استفاده از کفش مناسب نیز می تواند به کاهش فشار بر زانو کمک کند.